Γραφικά ταβερνάκια, δαντελωτές ακτές, καυτή άμμος, διονυσιακά πανηγύρια – όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε κι έχουμε ζήσει το στερεοτυπικό αιγαιοπελαγίτικο καλοκαίρι, όμως είναι κι εκείνες οι φορές που καλείται κανείς να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τον τόπο, τη ράθυμη καλοκαιρινή ρουτίνα, κυρίως τον ίδιο τον εαυτό του. Απομεσήμερο Ιουλίου. Στην Πάτμο. Τρεις λιγνές γυναικείες φιγούρες με αρχετυπική καλοκαιρινή εξάρτυση –μπικίνι, παρεό, panama hats και γυαλιά ηλίου– κατεβαίνουν για το καθημερινό μπάνιο τους στην παραλία της Πέτρας στον Γροίκο.
Όλα είναι ίδια κι όλα διαφορετικά για εκείνη. Βρίσκεται στο αγαπημένο της νησί, στην παραλία που μπορεί να μη φημίζεται για την κοσμικότητά της, όμως η ίδια την επιλέγει με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια, παρέα με τις αγαπημένες φίλες της Νίκη Ξάνθου, την πάλαι ποτέ πρωταθλήτρια του άλματος εις μήκος, και ¶ννυ Καλογιάννη, την ιδιοκτήτρια του πατμιακού ξενώνα «Αρχονταρίκι». Είναι όμως και μόνη. Μετά από καιρό.
Χωρίς παιδιά και σύζυγο, με μια ανακοίνωση χωρισμού και πολλές περισσότερες αναμνήσεις από μια ζωή που τη βλέπει να γίνεται εξώφυλλο σε περιοδικά, κείμενο άποψης σε sites, θέμα συζήτησης στις παρέες που μηρυκάζουν τον χωρισμό της με κεκτημένη ταχύτητα τσιχλόφουσκας. Πολλοί τη θυμούνται σε προηγούμενα καλοκαίρια να δίνει μαζί με τον πρώην πλέον σύζυγό της το κοσμικό «παρών» στον Κάμπο, την παραλία-πεδίο μάχης για celebrities και παπαράτσι.
