Οκτώβριος 1999, όλη η Αθήνα ζει με τον τρόμο των επιθέσεων με πυροβολισμούς απέναντι σε κατοίκους της πρωτεύουσας. Η αστυνομία δεν έχει βγάλει ακόμα συμπεράσματα, γύρω από το κίνητρο που οπλίζει το χέρι του δολοφόνου. Η σκιά του θανάτου απλώνεται και προκαλεί ανησυχία στους Αθηναίους.
Το τοπίο αρχίζει και ξεκαθαρίζει, από τις πρώτες καταθέσεις, όσων θυμάτων κατάφεραν και επέζησαν της επίθεσης. Όλοι τους συνδέονταν με έναν τρόπο. Ήταν όλοι αλλοδαποί.
Η αστυνομία είχε να κάνει με έναν δολοφόνο με ρατσιστικά κίνητρα. 'Αρχισε να ψάχνει σε ομάδες που δρούσαν στο κέντρο της Αθήνας εκφοβίζοντας μετανάστες. Κανένα αποτέλεσμα. Έπρεπε να δράσουν αλλιώς.
Η σύλληψη του μπορεί να έδωσε ένα τέλος στις επιθέσεις, αλλά ξετύλιξε το κουβάρι μιας διαταραγμένης προσωπικότητας, με εμμονές απέναντι στους αλλοδαπούς. 9 άτομα ένιωσαν το μίσος του Παντελή Καζάκου. Είδαν τον δολοφόνο να τους πλησιάζει οργισμένος και να τους πυροβολεί, κραυγάζοντας "Εγώ είμαι Χριστιανός ρε", "Δεν σας γουστάρω βρωμιάρηδες". Τραγικός απολογισμός, 2 νεκροί, δύο τραυματίες που έμειναν καθηλωμένοι σε αναπηρικό καροτσάκι, και 5 τραυματίες που ανάρρωσαν μετά από πολυήμερη νοσηλεία.
Ο μόλις 23 ετών Παντελής, εργαζόταν στην ΕΡΤ, ήταν πρώην τοξικομανής, και οι γιατροί που τον εξέτασαν, μίλησαν για έναν ψυχοπαθή που ένιωθε πως ήταν ήρωας, και όπως έπρεπε να τον τιμήσουν και όχι να τον φυλακίσουν.
Άλλωστε το αποδεικνύει και η ερώτηση προς το πατέρα του, «Πατέρα, με θεωρούν φονιά ή ήρωα; Λαμβάνοντας την αποστομωτική απάντηση από τον πατέρα του, Φονιά σε λένε, παιδί μου…», γκρεμίζοντας τον κόσμο που είχε φτιάξει στο μυαλό του ο 23χρονος δράστης.
Ο ίδιος σε ερώτηση από δημοσιογράφο απάντησε, «Έφυγα από το σπίτι μου με το πιστόλι, αποφασισμένος να σκοτώσω όποιον αλλοδαπό έβλεπα στο δρόμο, γιατί το κακό μ’ αυτούς έχει παραγίνει».
Ο Παντελής Καζάκος καταδικάστηκε σε δις ισόβια, ενώ από το 2013 υποβάλλει αίτημα αποφυλάκισης, χωρίς να έχει λάβει θετική απάντηση.
