Μην νομίζετε πως οι μεγάλοι έχουν αποκλειστικότητα στα άγχη και στις δυσκολίες. Τα πρώτα χρόνια της κοινωνικοποίησης ενός ανθρώπου είναι άκρως στρεσογόνα και μπορεί να δημιουργήσουν πολλά ψυχικά τραύματα. Αν λοιπόν δείτε το παιδί σας να έχει τάσεις απομόνωσης θα πρέπει αρχικά να είστε ψύχραιμοι. Κι αυτό γιατί θα πρέπει να βρείτε μια ισορροπία ανάμεσα στην ανησυχία σας και της συμπεριφοράς που θα πρέπει να έχετε απέναντί του.
Δεν θα πρέπει να αισθανθείτε άσχημα για την ανησυχία που προκύπτει είναι κάτι πολύ φυσιολογικό και εύλογο. Όπως ούτε και το ότι το παιδί σας έχει τάσεις απομόνωσης, πρέπει να είναι απαραίτητα κακό, αφού πολλά παιδιά είναι λιγότερο κοινωνικά από άλλα. Όμως, η ιδέα ότι κάτι συμβαίνει θα σας μπει. Και η αντιμετώπιση χρειάζεται ψυχραιμία και να μην δημιουργήσετε εντάσεις χωρίς λόγο.
Φυσικά, υπάρχει και η περίπτωση το παιδί να έχει κάποιον προβληματισμό, με μια συζήτηση μαζί του να μπορεί να το κάνει να νιώσει καλύτερα και να βάλει τέλος στις τάσεις απομόνωσης που δείχνει.
Τα πράγματα όμως σοβαρεύουν όταν οι τάσεις απομόνωσης σχετίζονται με την μελαγχολία ή με την αντίδραση του παιδιού σε τυχόν bullying που υφίσταται από άλλα παιδιά. Τότε, το παιδί συνήθως φοβάται να ανοιχτεί. Εσείς θα πρέπει να το παροτρύνετε να το κάνει επιλεκτικά, δηλαδή σε όποιον τον κάνει να νιώθει πιο άνετα. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φοβάται τους πάντες ή να καταπιέζετε με το να μην ανοίγεται σε κανέναν.
Από εκεί και πέρα, παίζει μεγάλο ρόλο αν στο σπίτι υπάρχουν γενικότερες εντάσεις, μεταξύ των γονιών και το παιδί δεν νιώθει καθόλου άνετα και προτιμά να κλείνετε στο δωμάτιό του ώστε να βρει ησυχία. Το σίγουρο είναι πως η προσέγγιση πρέπει να είναι ψύχραιμη, χωρίς να προκαλέσει πρόσθετο άγχος στο παιδί, βάζοντάς την ψυχική του υγεία πρώτη και μετά την όποια ανησυχία σας.
