Όχι, οι Αμερικάνοι δεν ξεκίνησαν το κάμπινγκ λόγω διακοπών. Με την ύφεση να έχει τσακίσει τη μεσαία και τη χαμηλή κοινωνική τάξη των ΗΠΑ, όλο και περισσότεροι αποφασίζουν να νοικιάσουν ή να αγοράσουν ένα τροχόσπιτο για να τακτοποιήσουν τις ζωές τους.
Τα τροχόσπιτα αποτελούν το 18% των σπιτιών στη Νότια Καρολίνα, το 17% στο Νέο Μεξικό, το 15% σε Δυτική Βιρτζίνια και Μισισίπι, το 14% στην Αλαμπάμα, τη Λουϊζιάνα και τη Βόρεια Καρολίνα: τις φτωχές, νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, τις οποίες η κρίση έχει χτυπήσει πιο έντονα από άλλες περιοχές.
Ολόκληρα χωριά ανθρώπων που δεν μπορούν να συντηρήσουν τα έξοδα ενός κανονικού σπιτιού ή που έτσι κάνουν τρομερές οικονομίες, στήνονται σε διάφορα σημεία των περιοχών αυτών.
«Θα μπορούσα να έχω ένα κανονικό σπίτι, αλλά προτίμησα να έχω τροχόσπιτο, επειδή με τον τρόπο αυτό μπορώ να μετακινούμαι όπου επιθυμώ», λέει ο Μάικλ Μπρίντεν, που διαμένει μαζί με την οικογένειά του σε μια από αυτές τις «μικρές φαβέλες» τροχόσπιτων, στο πάρκο Όουκ Χέιβεν στο Μάρτινσμπεργκ της Δυτικής Βιρτζίνια, πληρώνοντας μηνιαίο νοίκι 240 ευρώ.
Όλα άρχισαν το 1930, όταν οι Αμερικανοί, μην μπορώντας να αποκτήσουν δική τους στέγη, έφτιαχναν μικρά σπίτια και αγόραζαν φτηνά τροχόσπιτα στήνοντάς τα στα προάστια των μεγάλων πόλεων. Εκεί ζούσαν οι φτωχοί, οι άνεργοι και οι εργάτες. Η ιδέα της μόνιμης διαμονής σε ένα τροχόσπιτο ξεπεράστηκε το 1960 και 1970, όταν η οικονομία βελτιώθηκε, όμως με την ύφεση πολλοί ξαναγύρισαν σε αυτή την επιλογή.
Ο ¶ντριου Χέρλι, συγγραφέας ενός βιβλίου σχετικά με την ιστορία των τροχόσπιτων στις ΗΠΑ, αναφέρει πως οι Αμερικανοί έχουν μέσα τους πολύ βαθιά την ιδέα ενός δικού τους σπιτιού, που αρκούνται στο να αγοράσουν έστω και ένα τροχόσπιτο.
