Σίγουρα μια αράχνη δεν είναι και το πιο ευχάριστο θέαμα. Μερικές φορές μόνο η σκέψη ότι περπατάει πάνω σου, μπορεί να σε αηδιάσεις και να αντιδράσεις σπασμωδικά.
Όσο μεγαλύτερη είναι αράχνη, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η ανατριχίλα που σου προκαλεί. Τις περισσότερες φορές, όταν βλέπουμε κάποιο ντοκιμαντέρ, μπορεί να στρέψουμε το βλέμμα μας, μόνο και μόνο επειδή βλέπουμε μια ταραντούλα να περπατάει. Φανταστείτε πόσο ανατριχιαστικό είναι να δεις μια ταραντούλα να αλλάζει εξωσκελετό.
Ο εξωσκελετός ή εξωτερικός σκελετός είναι ένα σκληρό περίβλημα το οποίο δίνει στερεότητα και προστατεύει τα εσωτερικά όργανα της αράχνης από εξωτερικούς κινδύνους. Όταν οι αράχνες μεγαλώνουν, θα πρέπει να απαλλαγούν από το περίβλημα για να δημιουργηθεί ένα μεγαλύτερο.
Αφού βγουν από τον εξωσκελετό του, γίνονται πιο ευάλωτες σε κινδύνους, γιατί παίρνει αρκετές ημέρες για να ξαναφτιαχτεί. Το National Geographic κατέγραψε την συγκεκριμένη διαδικασία, που κρατάει περίπου 3 ώρες(!), που ακολουθεί μια ταραντούλα του γένους Brachypelma Smithi στο Μεξικό.
